Kasznica Stanisław

Przed wojną związany z Obozem Wielkiej Polski, potem z Obozem Narodowo-Radykalnym (ONR). Uczestnik wojny obronnej w roku 1939, za czyny w walce odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Od października 1939 w konspiracji, Grupa „Szańca”. Tworzył struktury na terenach szczególnie ostrej germanizacji: w Wielkopolsce i na Pomorzu. Po utworzeniu Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) kierownik Administracji Ogólnej Służby Cywilnej Narodu, członek Rady Politycznej NSZ, Komitetu Wykonawczego oraz Komitetu Politycznego Organizacji Polskiej. Od lipca 1944 szef Oddziału I Komendy Głównej NSZ. Uczestnik Powstania Warszawskiego jako dowódca 30 osobowego oddziału NSZ. Od września 1944 komendant Okręgu VII NSZ (Częstochowa).
Po wojnie w konspiracji antykomunistycznej. Walkę z komunistami przyrównał do bicia głową w mur, stwierdzając: „To ja już wolę rozbić głowę o ten mur, niż godzić się z obecną rzeczywistością w Polsce”. Aresztowany 15 lutego 1947 roku, skazany 2 marca 1948 na karę śmierci, zamordowany 12 maja 1948 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie jako ostatni komendant główny NSZ. W roku 2009 za wybitne zasługi dla niepodległości RP odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.